Odlazak Dejana Matića, jednog od najistaknutijih stvaralaca srpske kulturne scene, u 61. godini, ostavio je za sobom prazninu koju će biti teško ispuniti. Njegova smrt nije pogodila samo pozorišne daske – dotakla je televiziju, muziku, umjetnost, ali i sve one koji su kroz njegov rad osjetili snažnu, autentičnu emociju.
Rođen 1963. godine u Beogradu, Matić je od djetinjstva pokazivao izrazitu sklonost umjetnosti. Njegov put vodio je prirodno ka Fakultetu dramskih umetnosti, gdje je diplomirao 1990. godine. Njegov mentorski odnos s poznatim profesorom Milenkom Maričićem oblikovao je njegov izražajni glumački stil, usmjeren ka emocionalnoj dubini i scenskoj iskrenosti.
Uspon na sceni i televiziji
Karijeru je započeo u Ateljeu 212, pozorištu koje mu je otvorilo vrata kompleksnih uloga. Tamo se oblikovao kao glumac sposoban da suptilnim gestovima prenese bogat unutrašnji svijet likova koje je tumačio. U periodu od 1993. do 1997. bio je član Malog pozorišta “Duško Radović”, gdje je stekao ogromnu popularnost kod publike.
Njegove televizijske uloge, posebno u serijama „Moj rođak sa sela“ i „Otvorena vrata“, učvrstile su ga kao jednog od najvoljenijih lica male ekrane. Njegova sposobnost da balansira između humora i drame činila je njegove likove životnim i uvjerljivim, čime je zaslužio poštovanje kolega i ljubav publike.
Pozorišni eksperiment i muzički bunt
Dejan Matić nije bio glumac koji ostaje u okvirima već poznatog. Njegova žeđ za izražavanjem vodila ga je ka stvaranju. Zajedno sa Draganom Jovanovićem i Radetom Markovićem, osnovao je pozorišnu trupu T. Kuguar, koja se isticala predstavama koje su propitivale društvene norme, postavljale pitanja i otvarale dijalog.
Godine 1996. ušao je i u svijet muzike. Kao osnivač rock sastava VIS The Kuguars, spojio je glumu i muziku u jedinstveni umjetnički izraz. Njihovi koncerti nisu bili samo muzički nastupi, već prave scenske predstave – kroz pjesmu, pokret i tekst, Matić je ponovo pričao priče, ali sada s bine.
Njegove pjesme bile su lične, snažne i često su otvarale teme identiteta, otuđenja i nade. I domaća i inostrana publika prepoznala je slojevitost njegovog izraza, čime je bend stekao kultni status.
Ronioc duše i mora
Dejan Matić bio je čovjek znatiželje. Od 1997. godine posvećuje se ronjenju, u početku kao hobi, a zatim i kao licencirani instruktor. Nije bilo iznenađenje što je i podvodni svijet pretvorio u umjetničku inspiraciju. Njegova podvodna fotografija nije bila samo tehnički zabilježen trenutak – bila je intimna refleksija unutrašnjeg mira i kontemplacije.
Kroz objektiv kamere ispod površine vode, Matić je istraživao tišinu, tjeskobu i ljepotu, pokazujući da umjetnost nije ograničena prostorom, medijem ni formom. Izlagao je u nekoliko galerija, a njegove slike izazivale su emocije kao i njegove uloge – direktno, snažno, bez lažnog sjaja.
Umjetnik sa svrhom
Kolege ga pamte kao učitelja, saradnika i prijatelja. Bio je čovjek koji je znao slušati, savjetovati i inspirisati. Njegov skroman, ali prisutan duh ostavio je trag u generacijama mladih umjetnika koji su ga doživljavali kao figuru tihe snage.
Njegove riječi: “Umjetnost je jezik koji prevazilazi sva ograničenja”, danas odzvanjaju kao oporuka, kao svjetionik onima koji tragaju za smislom u stvaranju. Dejan nije težio slavi – težio je istini. U svakom pogledu, u svakoj ulozi, pa čak i u svakoj tišini.
Odlazak koji se pamti, nasljeđe koje traje
Njegova smrt izazvala je tugu, ali i poštovanje. Pozorišta i kulturne institucije već najavljuju retrospektive njegovog rada, reprize predstava i izložbe u njegovu čast. Njegov doprinos kulturi neće biti zaboravljen – ne zato što je otišao, već zato što je ostavio djela koja govore više od riječi.
Dejan Matić ostaje upamćen kao čovjek umjetnosti – čovjek tišine, emocije i duboke misli. Bio je više od glumca, više od muzičara, više od fotografa. Bio je most između formi, most između ljudi.
Njegova priča ne završava smrću. Ona traje – u kadru, u pjesmi, u pogledu ispod površine.
