Dimitrije Božnikov je postao poznat u Rusiji, ali i u nekoliko drugih zemalja, zbog neverovatne priče koja je iznenadila mnoge. Ovaj Rus je gotovo 20 godina proveo u planinskom području sa 9 zarobljenih žena, sa kojima je imao 73 dece. Ova priča je izazvala veliku pažnju, a još uvek se postavljaju brojna pitanja koja se tiču detalja tog nesvakidašnjeg života. Kako je sve počelo, šta se dešavalo u tih 20 godina i kako je sve završilo, saznajte u nastavku.
Početak priče: Kako je Dimitrije ostao u planini
Priča o Dimitriju Božnikovu počinje 1945. godine, odmah nakon kapitulacije japanske vojske. U to vreme, gotovo 600.000 japanskih zatvorenika bilo je dovedeno u Sovjetski Savez, gde su radili na obnovi zemlje. Među njima su bile i žene, koje su zajedno sa muškarcima transportovane u malim grupama. Dimitrije Božnikov bio je jedan od stražara koji je bio zadužen da vodi grupu japanskih zarobljenica.
Na putu ka određenoj destinaciji, tokom snežne mećave, došlo je do nesreće: vozilo koje je prevozilo hranu skrenulo je sa puta i ušlo u minsko polje, gde su poginula dvojica vojnika. Preostala dva vojnika otišla su po pomoć, dok je Dimitrije ostao sa devet zarobljenih japanskih žena i sa ograničenim zalihama hrane. Nikada nije došla nikakva pomoć, i kako su dani prolazili, preživeli su u potpunoj izolaciji.
Život u planini: Prilagođavanje i izgradnja novog sveta
S obzirom na to da je civilizacija bila daleko, a zime su postale sve hladnije, Dimitrije i zarobljenice su se morali snalaziti. Tokom prvih meseci, svi su morali da nauče kako da prežive u planinskoj divljini. Dimitrije je shvatio da bi mogao biti optužen za dezerterstvo ako se vrati, dok su žene već bile naviknute na logorski život i fizički rad. Nisu pokušavale da pobegnu jer su bile svesne da nemaju gde da odu. U početku su svi živeli u improvizovanom logoru, prikupljajući hranu, lovili, uzgajali povrće i brali bobice.
Kako je vreme prolazilo, situacija je postajala sve jasnija: prve godine nisu bile samo borba za opstanak, već i početak životnog ciklusa za žene, jer su ubrzo postale trudne. Tokom devetnaest godina, u ovom planinskom okruženju rodilo se 73 dece.
Život u haremu: Svi su se adaptirali na novu realnost
Dimitriju je, na početku, život sa devet žena u planini delovao kao nekontrolisana sloboda, nešto što se ne bi dogodilo u normalnim okolnostima. Međutim, kako je vreme prolazilo, žene su počele da preuzimaju inicijativu. Nisu želele da samo budu ulogu “žena”, već su od njega zahtevale da im pomogne u kućnim poslovima. Ovo je stvorilo neobičan “haremski” život, u kojem se on morao prilagoditi njihovim potrebama i zahtevima.
Dimitrije i njegove žene nikada nisu sreli druge ljude tokom tih 19 godina života u planini. Tokom celog tog vremena, nijedna od njih nije pokušala da pobegne, a sve su bile potpuno posvećene preživljavanju i zajedničkom životu.
Bekstvo i povratak u civilizaciju
Kako su godine prolazile, postajalo je sve teže kontrolisati situaciju. Dimitrije je shvatio da više ne može da živi u ovoj izolaciji i da je vreme da pobegne. U logoru su već bila odrasla deca, a situacija je postala napeta. Noću, Dimitrije je napustio logor i pobegao do najbližeg sela, gde je bila policijska stanica.
Nakon što su vlasti otkrile ovaj tajni naseljeni kamp, žene i deca su deportovani u Japan 1964. godine, dok je Dimitrije osuđen na 12 godina zatvora zbog krivičnih dela, uključujući seksualne zločine. Iako je bio osuđen, on se nije previše žalio jer je život u zatvoru bio bolji od onog što je proživeo u planini.
Neka nerešena pitanja i misterije
Iako je priča o Dimitriju postala viralna, ostala su brojna nerealizovana pitanja. Kako su žene uspele da rode decu bez ikakve medicinske pomoći? Kako su preživele sve te godine u potpunoj izolaciji? Kako je moguće da ih niko nije pronašao tokom svih tih godina, s obzirom na to da su živeli u planinama?
Priča o Dimitriju Božnikovu i njegovim zarobljenicama ostaje jedinstven slučaj, koji izaziva duboko razmišljanje o ljudskim odnosima, preživljavanju, i moralnim pitanjima
